'Adamlardan çektim ama en çok anneme kızıyorum.Annem,ana olaydı, ben bunca eziyet görmezdim.Bir günden bir güne babam döverken araya girmedi.Gir,savun kızını,evladınım ya,benim yerime sen dayak ye gerekirse.Hoş,o kendi payına düşeni yedi çokça. Olsun,insan çocuğu eza çekerken susar mı?Dayak yedim sustu,el kadarken beni işe verdiler,kapıyı ayağa koyup da kızımı göndermem o it kopuğun yanına demedi,tecavüze uğradım ses etmedi.Annem beni savunsaydı belki gene başıma aynıları gelirdi ama derdim ki en azından şu hayatta beni kollayan koruyan biri var.Böyle düşününce üzülüyorum ama ben annemi sevmiyorum.Ölüm döşeğine düşse bakarım da ölse üzülmem.'
Evet, bende de konuşma reflüsü var. Yıllardır laflarımı o kadar çok yuttum ki, yalnız kaldı mıydı böyle içimden çıkıyor laflar. Amaan, elaleme konuşup da ne… Dil kesiiik baş selamet. Kocanla iki laf etmeye kalksan ya azar yersin ya da..
Ayşe Hanım geçti en ön sıraya oturdu, dersin ki göbek bağını okul bahçesine gömmüşüz. Haklı kız, buradaki rahatlık evde yok. Çocuk okula gelip başını dinliyor.