Çantamı açıp Gün Doğmadan şiir kitabını çıkarıyorum. Şair "Aradığım bu ülkede de yok/Taşlar hatıra yazamayacak kadar/ Fazla kararmış" diyor. Ayı göremiyorum. Şair gibi sesleniyorum şehre: "Şimdi ayı bekliyorum/ Ay doğunca onu ye-rime gözcü bırakacağım."
Aradıklarımız belki de hiçbir ülkede yok, bazı şehirler hariç. Yeniden şaire bırakıyorum kendimi: "Uzatma dünya sürgünümü benim" diyen şaire.