Hayatım boyunca beni derinden etkileyen ve böylesine hüzünlendiren bir roman okumamıştım.Ne yazık ki beklenmeyen acı bir son ile bitiyor.Romanın sonunda ağlamamak için kendinizi zor tutuyorsunuz. Çocuğun renkli dünyası ve hayal gücü o kadar masum ki insan bir yandan kendine böyle bir dünya kuran çocuğa şaşırıyor diğer yandan yalnızlığına üzülüyor.Çanta,dürbün ve kayalarla konuşan,arkadaşlık kuran bir çocuk.Anne ve babası tarafından terk edilen bir tek dedesinin himaye ettiği bir çocuk.Böyle bitmemeliydi...Sonu böyle acıklı olmamalıydı...Büyük usta Cengiz Aytmatov a saygımız büyük ama ne kadar da kendini romanının sonunda savunsa yine de yanlış bir son olduğunu düşünüyorum.Roman boyu hüzünün hakim olduğu bir ortama mutlu son yakışırdı.
