Dostluk, arkadaşlık, kardeşlik bağı o kadar ince o kadar detaylı bir şekilde ele alınmış ki, her Hasan-Emir paragraflarında kendimi göz yaşlarımı silerken buldum. Muhteşem bir sürükleyicilği var kitabın. Baba ve Emir ilişkisi, Rahim Han ve Emir ilişkisi... hepsi çok yerinde bir bağlantı idi. Kitabı okurken Emir'den çokça nefret ettim, sonrasında kendimi Emir için üzülmüş halde bulacağımı hiç düşünmüyordum. Hasan... Bence bu kitabın ana karakteri... Keşke Hasan, Emir kadar şanslı olabilseydi, her açıdan. Kitabın en sevdiğim özelliklerinden biri de Emir'in sürekli Hasan ile geçmişlerine yer vermesiydi. Unutup gitmemesine ve Sahrab için çabalamasina çok sevindim... Sahrab... Babasının kaderini yaşamadığı için çok mutluyum. Emir'in Sahrab için çabalamasi, belki de kitabın sonunda Emir'i az da olsa sevmemin nedenidir.
Ve o günlerin cehenneminden tekrar geçmek zorunda kalsam, beni neler beklediğini bilsem bile bir kez daha geçerdim sevgilim, o cehennemden bir kez daha, bin kez daha geçerdim.