O,( aşk) insanın tüm duyguları içinde en aptalca, en canavarca olanı ve müthiş güzel bir profili olan bir genci bile elinde levyeyle kapılara dayanan bir sokak kabadayısına dönüştürebiliyor.
Çünkü büyük bir tutkuya, yalan olan bir aşka, kırılan heveslere dair hikayeler duyduğunda kolayca kendisinin de bu duyguyu bildiğini, hissettiğini, yaşadığını söyleyebilecekken , o hiç konuşmazdı.
İnsanların, korkularından dolayı en büyük kötülük saydıkları ölümün en büyük iyilik olmadığını kim söyleyebilir? Bilmediğimiz bir şeyi bildiğimizi sanmak gerçekten utanılacak bir bilgisizlik değil midir?