Bu kitabı okurken kitap okumanın ne kadar şart bir şey olduğunu tekrar anladım. Ve empati yeteneğimi kesinlikle küçüklükten beri kitap okuma alışkanlığıma borçlu olduğumu.
Karakterlere gıcık oluyorsunuz başta ama her biri ile ilgili daha çok okudukça daha çok anlıyor, neden öyle davrandıklarını anlayınca o duygu acımaya veya anlamaya evriliyor. Cümleler (özellikle Müesser'in) o kadar güzel ki, şiir gibi. Tekrar tekrar okuduğum çok cümle oldu. "Insan bildiklerine ya teslim olur, ya kurban"
Sonunu asla asla tahmin etmeniz mümkün değil ve buna bayıldım. Hep bir tahmin yürüttüm ama hep hatalı çıktım. Bu çok önemli, insan aslında çoğu zaman her şeyden ne kadar habersiz olduğunu fark ediyor. Çevremizdeki insanlar içlerinde ne acılar yaşıyor ama biz onları mutlu, huzurlu sanıyoruz. Yargılıyoruz.
Aynı hatıraları farklı karakterlerin gözünden okumak özellikle harika. Bir olayı 2 kişinin aynı yaşamadığını, bakış açınızın ve inandığınız şeylerin algınızı nasıl etkilediğini çok iyi görüyorsunuz. Ben kesinlikle tavsiye ediyorum. Nermin Yıldırım hayal kırıklığına uğratmıyor.
