“Yüzüme bak” dedi sonra. “Ruhunun gözleriyle hatırla beni ki bir gün resmimi yapabilesin. İstersen başlangıç noktan yüzüm olsun, ama kesinlikle yeniden resme dön. Bu benim son isteğim.”
Kurumuş kan tütüyor yüzümde, arkamda bu korkunç ağaççıktan başka bir şey kalmadı!.. Ussal kavgada insanların savaşı kadar yabanca; ama adaletin belirişinden yalnızca Tanrı tat alıyor.
Acımak benim için ölümün kız kardeşi mi yoksa?
Yalanla beslendiğim için özür dileyeceğim, artık. Bırakın beni.
Ama bir dost el de mi yok! Nereye tutunmalı?
Çoğunluğun düşüdür bu; akla doğru gidiyoruz. Birer kehanet oluyor söylediklerim. Anlıyorum, kendimi dinsizce kelimeler kullanmadan anlatamayacağım için de susmak istiyorum.