Sabitlenmiş gönderi
Özür dilerim.
Bir an için beni gerçekten sevebileceğini düşünmüştüm.
Dönüp dolaşıp yine geliyorum. Düşüncelerimi ve durumumu kimsenin umursamadığını bile bile. Acınası hayatım daha beter olmaya devam ediyor. Birisi beni görsün. Birisi bana yardım etsin.
Burada oturmuş hayatıma bakıyorum sadece. "Sadece iki hafta, sonra çoğu şey daha iyi olacak.". Ve saatlerimin geçmesini bekliyorum, geçsinler ve bir daha asla gelmesinler. Çünkü her şey daha iyi olacak değil mi?
Okur Takip Önerileri
Kısır döngüler aşkına! Peki buna ne demeli?
Onun bana yaptıklarından sonra daha da mahvetmek istiyorum hayatımı. Üzerine gitmek istiyorum ve gölgelerin arasına saklanmak, güçlü olmak istiyorum ve sadece sıradan olmak. Ve kendimi değiştirmek istiyorum, ancak yine biliyorum ki yüzümdeki boyalar ve saçımdaki renkler sadece acınası varlığımı bir başka yabancıya çeviriyor. Soruyorum kendime: Neden her seferinde bir başkası olmama rağmen hala istediğim kişi olamıyorum?
Hey!
Orada birileri var mı?
Beni duymuyor musunuz?
Göğsümde ağırlık yapan, kemiklerimden içeri sızan bir yük var bedenimde,
Bedensel mi ruhsal mı olduğunu anlayamadığım.
Göz kapaklarımı kapatan, dudaklarımı mühürleyen bir yük, ölmemi isteyen...
Ölüm böyle bir şey mi?
Sonsuz bir uyku çekeceğini bile bile uykuyu istemek?
Hissizleşmek?