“Hırslarının esiri olmadan, kendiyle, hayatla ve tüm canlılarla barışık bir insan aslen kraldan da büyük bir kraldır.
Kimselerle yarışmadan, kendi hüner ve becerilerini insanların yüzüne vurmadan yaşamak insanda tevazu gerektirir.
Belki de bu insanın en büyük meziyetlerinden biridir.”
Sen ey kendiyle yetinen;
Artık suyumuz bulanık,
Bir güneş bile olsa sonunda,
Yolumuz kırık, önümüz karanlık
Ve ağır tuğrası alnımızda
padişah yalnızlığın,
ama yine de umudumuz kalabalık...