“Hırslarının esiri olmadan, kendiyle, hayatla ve tüm canlılarla barışık bir insan aslen kraldan da büyük bir kraldır.
Kimselerle yarışmadan, kendi hüner ve becerilerini insanların yüzüne vurmadan yaşamak insanda tevazu gerektirir.
Belki de bu insanın en büyük meziyetlerinden biridir.”
Sen ey kendiyle yetinen;
Artık suyumuz bulanık,
Bir güneş bile olsa sonunda,
Yolumuz kırık, önümüz karanlık
Ve ağır tuğrası alnımızda
padişah yalnızlığın,
ama yine de umudumuz kalabalık...
Benim mezarlarımda ölü yok;
Hep yaşamış olanlar var..
Anılarımda bir yer Dinmeksizin acıyor.
Günbegün, Bundan.
Güldüğümü görenler Bana bakıyor, Görüyorum..
Ağlasam geçer.
Biliyorum..
Ağlanmıyor.
Genç idik umularla yalnızdık;
Anlamamanın gücü koşuşlarımızda Ve konularımızda bir suru yanlışlık.
Şimdiyse ağır-ağır iniş yokuşlarımızda Yalnız yalnızlık.