Bazılarının kaderi çok yoğun çabaya bağlıdır. Çabalamak insan olmanın en önemli meselesidir. Çünkü bu yeryüzünde her önemli icat, her türlü güzellik, bir çabanın ürünüdür. Kader, insanın gayretiyle de alakalı bir durumdur. İnsan, kendi kaderini inşa edendir.
“Cennete gitmek diye bir şey yok. Zaten orada olduğunuzu bilin. Bu bir çaba ya da çabalamak değil, bir kabulleniştir, anlayıştır. Çoğu insan olmak istedikleri yere ulaşmak için, bulundukları yeri terk etmeleri gerektiğini sanır. Bu seyahatin tüm amacını ortadan kaldırır. İnsanlar cennete gitmek için cenneti terk ediyorlar ve cehennem hayatından geçiyorlar. Aydınlanma, gidilecek bir yerin olmadığını, yapman gereken, olman gereken olmadığını anlamaktır.
Cennet dediğin şey hiçbir yerde. Yalnızca şimdi ve burada. “
Bizler, kendi insani durumumuzu daha süslü sözlerle ifade etme eğilimindeyizdir, örneğin "özgürlük arayışı" ya da "erdemli bir hayat için çabalamak" gibi. Ancak hayat, bilim tarafından oldukça sıradan bir şekilde kavranır: Her şey güvenlik, sosyal arkadaşlık ve dolu bir mideden ibarettir. Bu görüşler arasında gerilimli bir farklılık olduğu çok açık. Hatta bir Rus edebiyat eleştirmeni ile yazar Ivan Turgenyev'in o ünlü akşam yemeği konuşmaları bu gerilimi yansıtması bakımından bulunmaz bir örnek: "Tanrı sorununu henüz çözmedik," diye haykırır eleştirmen, "ve sen hâlâ yemek istiyorsun!""
Sayfa 112 - Akılçelen KitaplarKitabı okudu
Daha iyi bir yaşamın anahtarı daha fazlasına sahip olmaya çabalamak değildir daha aza önem vermektir.
“…Görmeni istedim. Gerçek cesaretin ne olduğunu görmeni istedim. Cesaretin, eli tabancalı bir adam olduğunu sanmanı istemem. Mertlik, baştan bitik olduğunu bilip de çabalamak, olacakları göğüsleyebilmektir. Binde bir kazanırsın ama kazandığın da olur. Bayan Dubose da kazandı. Görüşlerine sadık, ne kimseye ne de bir şeye bağımlı olarak öldü. Tanıdığım en mert insandı o.”
Sayfa 115 - Oda YayınlarıKitabı okuyor
Modern çağ hastalığı...
* * *
"... / olmadığımız kişi olmaya çabalamak, bizi sadece yorgun düşürüyor."
* * *
Sayfa 127 - Kapı YayınlarıKitabı okuyor
Tarihsel olarak kültürümüz denetim odaklı korku kültürü olarak geliştiği için çocuğun özünü geliştirme yerine, onun davranışlarını kontrol etmeye, denetlemeye niyet etmiş, önem vermişiz.
Çocuğu geliştirip özgür bir birey olması için çabalamak yerine kalıplayıp emir kulu yapmaya çalışmışız. İşte bu yüzden farkında olmadan çocuklarımızın canını yakıyoruz ve yakmaya da devam ediyoruz.
Bu nedenle de hüzün ve acı özümüzün bir parçası olmuş.
Sayfa 55Kitabı okuyor
“Hiç kimse sadece kötü veya iyi değildi.Sadece bazıları kötüyü bastırmak icin daha fazla çabalamak zorunda kalıyorlardı.”
