Stendhal'ın ölümünden sonra, 1855'te bir cilt olarak Chroniques Italiennes adi ile yayımlanmıştır.
Yazılışı 1832 tarihinde olmakla birlikte, hikayeler 1530 yılı civarında geçiyor.
Kitapta beş farklı hikaye geciyor, geçmişe dair, belge niteliğindeki el yazmalari incelenerek yazilmis. Stendhal bu el yazılarını temin etmek için bir servet dökmüş ve bir editör gibi hikayeleri derlemiş kendi düşüncelerini de ekleyerek ve bazı bölümlerini de günümüz okuyucusu için gereksiz detayları içerdiği icin dışarıda bırakarak kendi devrinin üç yüz yıl önceki italya'sını anlamak açısından oldukça faydalı sayılabilecek bu kitabını oluşturmuştur. Ilgili donemlerin İtalya’sının soylularının, kilisenin ve ordu mensuplarının ülkenin kaos ortamında yaşadıkları dramları anlatıyor bize.
Fransız bir yazarın italya'ya bu kadar düşkün olması da hayli ilginç bir konu. Gerci ben de Italya'ya cok düşkün olduğum için bu kitabı cok severek okudum.
Yalniz Stendal'in da dediği gibi dokunaklı,akıcı bir üslup aramayın. "Gerçek,dolambacsiz,son derece karanlık ve Sisto Quinto'nun papaligi zamanında(1585) dünyayı uğraştıran olaylara ve düşüncelere anistirmalarla dolu o eski Italyan üslubunun çevirisinde,güzel çağdaş edebiyattan ve her türlü sınırlamadan kurtulmuş yüzyılımızın düşüncelerinden eser bulunmaması için uğraştım"
