Bu iş nereye dek sürer? Herhalde yalnız kalıncaya dek. Bütün aynalarda kendimizi görünceye dek, herkesin gözü sizin aynanız oluncaya dek…
Perdenin önünü tek dünya sanır çoğu insan. Oysa perdenin ardında, ipleri ellerinde tutanların dünyasını bilenler, yalnız, ipleri ellerinde tutanlardır.
Okur Takip Önerileri
Hayatı uçsuz bucaksız bir çöl olan anasının ömründe tek “vaha”nın kendisi olduğunu bilmese, İbrahim oraya hiç de ayak basmazdı.
“İşte senin zayıf tarafın da bu! Seni sevenleri mutlaka sevmeye mecbur olduğunu sanıyorsun!..”
- Kleopatra’nın kirpikleri hala kalbinde gölge yapıyor mu, baba?
- Belki, Zeyno. Kalbin bir köşesinde biraz gölge yahut güneşe, gündelik ziyanın dışında bir şeye insanın ihtiyacı var, Zeyno. İnsan gençliğinde kalbine ne kadar çok his ve hatıra biriktirirse o kadar geç ihtiyar olur. İnsana ekmekten, sudan fazla his lazım, yavrum.
- Senin sadece dostun olmak istiyorum; çünkü kalbinde benim kiralayacağım yer kalmadığını gördüm.
- Niçin “kiralayacak” tabirini kullanıyorsun?
- Çünkü insanların kalbinde ev sahibi olmak mümkün değildir. Kısa, uzun, muayyen bir müddet için, insan bir kalbe girer, sonra yerini yeni kiracılara, daha çok bedel veren kiracılara bırakır, gider.
Kimsenin yazısı onunki gibi değil, kimsenin cümleleri o değildi. Onun cümleleriyle kırılırdı dünyanın sınırları, demem o ki her şey onun cümleleriyle biter yine orada başlardı. Neredeyse Mansur’dan fazlasıydı Mansur’un yazdıkları. Ve ki yazdığından fazlasıydı yazısı.
Bizimle aynı yolculuğa çıkmaya kalkıştı her defasında. İndi derine. Ama vurgun ihtimali belirince gözü korktu. Korktuğu için de her defasında geri döndü. Üstelik her dönüşünde, kendi farkında değil, bir parçasını orada bıraktı.
İnsan, içindeyken yangının hacmini bilmiyor. Bilmek için geride kalan küllere bakmak gerek.
Hayatı boyunca ıstırap çektikten, kıvrandıktan, yandıktan sonra nihayet halktan hakka giden ışıklı yolu bulmuştu, işte AYDINLIK KAPI!..
