Şiir yazmak benim için belli durumların anlık patlaması ya da duyguların taşması gibi hemen kağıda sarılıp yazabiliyorum o an geldiğinde. Hikaye ve roman yazmaya ise cesaret edemiyorum çünkü okumak safhasından oraya nasıl geçeceğimi bilmiyorum anlık bir şey değil ki bir anda sayfalar dolusu yazıp bitireyim tekrar okumaya döneyim! Ne zaman kalemim, kelam dinlemenin önüne geçecek. Bütün bu insanın yabancılaşmasını ve kaybedilen kendi dünyamızı bir eserde eritip evrenselliğe ulaşmak mümkün mü? Buna cesaret edebilir miyim? Hakikati...