Hep aynı şey oluyordu. Bir an için umutlanıyor, hemen ardından umutsuzluk denizine kapılıyordu. Acısıysa durmak bilmiyordu. Hep acı, hep çaresizlik, hep aynı şey... Yalnız kaldığında yanına birilerini çağırmak için korkunç bir istek duyuyor, ancak yanında başkaları olursa çok daha kötü hissedeceğini gayet iyi biliyordu.