Hangi yıldız kayar da kanatmaz gökyüzünü
Gene can veriyoruz derin bir rüyada biz
Ey bahar, söyle, hülya nerdedir, Elif nedir
Nurullah Genç
Aslında karı koca her ikisi de her zaman en iyi becerdikleri şeyi yapmaktaydı:”Anlamazdan gelmek”. Bir boşvermişlik içinde geçip gidiyordu günler. O bildik, kaçınılmaz güzergahında, mutada amade, alışkanlıklar üzre, donuk ve tekdüze, adeta tembel tembel, biteviye akıyordu zaman.
Başlı başına bir dünyadır aşk. Ya tam ortasındasındır, merkezinde, ya da dışındasındır, hasretinde.
Başkalarından saygı, ilgi ya da sevgi bekliyorsan, önce sırasıyla kendine borçlusun bunları. Kendini sevmeyen birinin sevilmesi mümkün değildir.
Şimdiye değin nasıl yaşadıysan, gene öyle yaşayacaksın sanırsın. Sonra beklenmedik bir anda biri çıkar gelir. Etrafındaki kimseye benzemez. Kendini bu yeni insanın aynasında görmeye başlarsın. Var olanı değil, sende eksik olanı gösteren sihirli bir aynadır o. Ve sen bunca zaman aslında hep bir eksiklik duygusuyla yaşadığını, bilmediğin bir şeye hasret çektiğini anlarsın. Şamar gibi iner hakikat suratına.
Senalar yutulmalıydı; methiye düzmek onlara düşmezdi. İnsan yaptıklarını sayıp dökmemeli, her daim inşallah demeliydi, çünkü Allah her şeye kadirdi.
Sayfa 157 - Doğan Egmont Yayıncılık ve Yapımcılık Tic. A.Ş.Kitabı okuyor
Tek bir gün bile öncekinin tıpatıp tekrarıysa, yazık. Her an her nefeste yenilenmeli. Yepyeni bir yaşama doğmak için ölmeden önce ölmeli.
"Düzenim bozulur, hayatımın altı üstüne gelir" diye endişe etme. Nereden biliyorsun hayatın altının üstünden daha iyi olmayacağını?
Bir anın doğması için bir önceki anın ölmesi gerekir. Yeni bir "ben" için, eski ben'in kuruyup solması gerektiği gibi...
“Şüphe fena bir şey değil ki. Şüphedeysen, hayattasın demektir. Arayıştasın.”
Mükemmelliğinin anahtarı namükemmel oluşundaydı.