En aşağılık ihtiyaç - içini dökme, itiraflarda bulunma ihtiyacıdır. Ruhun, kendini dışarıya ait kılmaya duyduğu ihtiyaç yatar bunun altında.
Sayfa 420Kitabı okuyor
Her şey beni yoruyor, yormayan şeyler bile…
Öyle düşüncelerim var ki, zaman zaman kendimi delirmiş sanıyorum. Bu düşüncelerin derinliklerinin ne anlama geldiğini bilmiyorum; bunu öğrenmeye çalışacak cesaretim de yok. Yalnızca bunu düşünmek bile beni delirtiyor. Bu düşünceleri analiz etme fikri beni korkutuyor.
Duygu, şimdiki zamana muhtaçtır...
İki gizem arasına kurulmuş bir köprüyüm, fakat nasıl inşa edildiğimden bile habersizim...
Her şeyi unutabileceğimiz bir rıhtım yok…
Ne kadar da isterdim bir bahçedeki havuzda, kağıttan gemilerini yüzdüren bir çocuk olmayı…
Anlamak, sevmeyi unutmaktır…
Bütün hayata karşı bir mide bulantısıyla uyandım.
İnsan, ilginç ya da yararlı ne anlatabilir? Başımıza gelmiş olan şeyler, ya herkesin başına gelmiş ya da yalnızca bizim başımıza gelmiştir; ilk durumda bayatlamıştır, ikinci durumda da bizden başkası anlayamaz onları. Hissettiklerimi yazıyorsam, hissetmenin ateşini azaltmak için başka çare olmadığından.
Her şey ilgimi çeker, ama hiçbir şey beni avucunda tutamaz.
Ben böyleyim işte, işe yaramaz ve duyarlıyım, ister iyi olsun ister kötü, soylusundan ya da bayağısından bütün coşkulara olanca varlığımla kaptırabilirim kendimi - ne var ki asla kalıcı bir duygu, asla ruhun özüne nüfuz eden, kalıcı bir heyecan duyamam.
Leonardo da Vinci, insan bir şeye ancak anladıktan sonra nefret ya da sevgi duyabilir, demiş. Bundan daha yanlış, aynı zamanda da daha manalı bir söz bilmiyorum.
48. Bölüm
Anlamak sevmeyi unutmaktır.
Gölgelerin içindeyken, bireyciliğin yaşamdan hiç ama hiçbir şey beklememek anlamına gelen soyluluğuna erişsem.
45. B.