Ve görmeden baktığım sokağa hâkim penceremden dışarı sarktığımda, kendimi birden, kurusun diye pencerelere asılan, sonra orada unutulup yavaş yavaş buruşan, sonunda da asıldığı yeri kirleten yaş bir toz bezi gibi hissettim.
29. Bölüm
To know nothing about yourself is to live. To know yourself badly is to think.
Tanrı; biz varız ve her şey bundan ibaret değil, demek.
22. Bölüm
~
Kalp düşünebilseydi, atmaktan vazgeçerdi.
Fernando Pessoa
~
Sayfa 183 - Elma YayıneviKitabı okudu
gece çökerken bir şehrin hayatı ne kadar farklıdır.gecenin çökmesini seyreden bir adamın ruhu ne kadar farklıdır.belirsiz,alegorik,gerçekdışı olarak algılanabilen bir varlığım yürürken.anlatılmış bir hikaye gibiyim,üstelik ete kemiğe bürünecek kadar iyi anlatılmış,ama bir kitabın bir bölümünün başlangıcından ibaret şu dünya-romana tam oturmamış bir hikâye:“o saatlerde bir adam, ağır ağır sokakta aşağı yürürdü…”
benim hayatla işim ne?
İmkânsızı hayal edebilme yeteneğimiz bile tekelimizde olmayabilir, çünkü aya bakan kediler görmüşlüğüm var, belki o sırada gerçekten de ayı arzuluyorlardı.
Tek dileğim, mutsuzluğumla mümkün olduğu kadar eğlenebilmek.
Okuyorum. Okurken okuduğuma değil kendime dalıyorum
Asla gerçekleşmiyoruz.
Karşı karşıya duran iki uçurumuz biz – Cennet’i hayranlıkla izleyen bir kuyu.
11. Bölüm
Kendimi onlardan koparmanın, yarı ölmekten, ölümün yüzünü görmekten farksız olduğunu anlarmışım.
7. Bölüm
Hamurumda hissetmediğim eylem ya da şimdiye kadar kimsenin mayasında olmayan düş.
Yalnızca estetiğin titiz seyircisi olmakla yetinmeyip seyrettiklerimizin hallerini ve sonuçlarını ifade etmek için çabaladık gerçi, ama kimselerin aklını çelmeye ya da iradesini etkilemeye niyetlenmeden kaleme aldığımız yazılar ya da dizeler, alt tarafı yüksek sesle, kendi kendimize okuduğumuz yazılar olarak görülebilir, amacımız okumanın verdiği öznel zevki tam olarak nesnel hale getirebilmekti.
