Uyanıp da "Onu seviyorum!" dediğimi hatırlamıyorum hiç. Hayır, o his yavaş yavaş içine işleyip bağımlılığa dönüşmüştü... Artık hayatının her anında kabullenmesi gereken bir bağımlılığa. Nefes almak gibi... Ya da kalp atışları gibi. Bu bir kusur mu?
Sayfa 292