Bir çırpıda biten bir öykü. Fakat yazarın kitaplarında beden noktalama işaretlerini ve cümle yapısını kendi kurallarınca koyduğunu çözemiyorum. Var mıdır acaba bir özelliği bu tekniğin? Fakat okudukça kendi içinde bir kuralı olduğunu anlıyorsunuz zaten. Ki önceden Saramago okuyanların bildiği bir teknik. Kısacık bir öyküye afilli dersler sığmış. Karar kapısından çıkabilir miyiz böyle hiç düşünmeden, belki de çok düşünerek. Bilinmemezlik korkusuna rast gelen içgüdümüze karşı koyup, cesaret edebilir miyiz?
