"EN BÜYÜK HAKİKAT KENDİMİZİ KEŞFETTİĞİMİZ HAKİKATTIR..." YAŞAMIN KONTROLÜNÜ KENDİ ELİME ALIP, BU YAŞAMI BEN SEÇTİM VE BU SEÇİMDEN DE MEMNUNUM diyebilmektir en önemlisi... evet ben; ben, belki ve keşke sözlerinin ötesinde 3 sayısı ile çarpılma kuralıyım, derdim kendime. aslında ben yeri çekme kuralıydım ama biliyordum, merkez hep kaçardı benden... ama bu kitabı okuduktan sonra kendimi, gerçek ben'i bulmayı başardım... engeller insanın zihninde mi, yoksa bedeniyle birlikte ruhunda mı? sorusuna da çok güzel bir cewap buldum: histerik duygulardan kurtulursak, hiçbir sorun yaşamayacağız... evet arkadaşlar, 'ümitsizlik hastalığı' hepimizde vardır, bundan eminim... ama kendi kendimizi, geçmişi ve şu anı inceleyerek; kendimizi iyileştirme hünerimiz var mıdır? onu bilmiyorum... ama karşılıklı konuşmaların bir tedavi değeri vardır... işte bu romanda, satranç oynar gibi karşılıklı güçlü hamlelerle birbirini yenmeye çalışan ama aslında birbirine yardım eden iki DOSTUN; zihinsel acısı olan Breuer'in, ümitsizliği olan Nietzsche'nin çabasını gördüm... nietzsche ağladığında kitabını okumak için ertelediğime o kadar pişman oldum ki... bence, 'ben öyle istedim ve öyle oldu' deyip de ümitli, sağlıklı ve güzel bir hayat yaşamak isteyen kim varsa ,mutlaka bu kitap okumalı... Amor fati; YAZGINI SEÇ, YAZGINI SEV... sevgilerimle....

Nietzsche AğladığındaIrvin D. Yalom · Ayrıntı Yayınları · 202352,6bin okunma

··

183 görüntüleme

Bu yorum görüntülenemiyor

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Medine Tutuman