İçimizdeki şeytan ile birlikte Sabahattin Ali’ye bu kadar hayran olmamı sağlayan ikinci romandir.Olay örgüsü Edremit’te geçen ve duygusal olarak insanı ordan buraya savuran bi yapısı var.Karakterin kendi naifligini bastirabilmek icin hayata karşı ördüğü duvar beni cidden cok etkilemişti.Romanın gidişatını uzun bir süre tahmin edemedim bu da merakımı her ileri sayfada daha da arttırdı.Kitabın sonu gerçekten hic beklemediğim bir şekilde bitti.Her zamanki gibi Sabahattin Ali tarzı yani asla klişe olmayan orijinal bir sonu var.Kitabın sonunu okurken gerçekten ağlamıştım.Kitabın duygusunun insana geçişi gerçekten çok yoğun.
