Kemal Sayar 'ın okuduğum ikinci eseri ve sanırım yazara çok fena bağlandım. Evet,evet bağlandım, bağımlı oldum.
Ve siz söyleyin kitaplara, yazarlara bağımlı olmaktan daha güzel bir tiryakilik var mıdır şu yeryüzünde?
Sitede saygılı yazarımızın okunma oranlarına baktım da epey fazla.Şimdi fanlarını kızdırmak gibi olmasın ama ufak tefek bir iki pürüzü anlatıp kitabı allama pullama faslına geçeceğim.
159 sayfalık eserde yazılan bölüm başlıkları farklı olmasına karşın konular niçin birbirinin kopyası gibi?
Bir an paragraf sorularında eş anlamlı kelimeler (cümleler)konusuna çalışıyorum zannına kapıldım.
Bir bölümden bir bölüme geçiş yapan yazarımızın ayrıca hızına da yetişilemiyor .Maşallah'ı var :)
Konular arası bütünlük biraz noksan gibi ne yazık ki .Yani bir lise öğrencisi bunu okusa ve hadi öğretmeni kalk eserini anlat dese öğrenci adına çok üzülürüm.
Evet, okurlar sizi kitaptan soğuttuktan şimdi iyi habere geliyorum.
Psikolojik bir kitap olması zaten okunması için yeter .Yalnız bu bildiğimiz akademik ,soğuk itici dille yazılan eserlerden değil gayet samimi ,sıcak ,kucaklayıcı bir üsluba sahip.Hatta arada yazara sarılasım filan geliyordu .
Gerçekten içerik olarak çok kapsayıcı ve dahi iyileştirici .Kesinlikle ilaç gibi.
Ne var biliyor musunuz , kitaplar insanlara ilaçtır.
Kitabın ayrıca hedef kitlesinin bence +18 olması tesadüfi değil .Zira yazar bile ne kadar hasta olduğumuzu bilip ilaç hazırlamış ya !:)
Bir solukta olmasa da iki uç solukta bitecek emin olun!
