Beklentisiz Aşk mı?
“Sen yine benliğinin bütün o açık ve yürekten sıcaklığıyla benimle konuştun ve yine bana hiçbir mahrem soru sormadın, ben olan kişiye tamamen meraksızdın. Bana adımı, nerede oturduğumu sormadın: senin için tekrar yalnızca serüvendim, adsız olandım, unutuşun sisleri arasında bütünüyle eriyip giden ateşli saatlerdim.”
Ateşin izinden gitmek mi?
Elinin değdiği kapı tokmağını öptüm, dairene girmeden önce fırlatıp attığın o puro izmaritini çaldım ve onu dudaklarına değmiş olduğu için, artık kutsal bir nesne saydım…
68 sayfa, nasıl olur da bir kadının çektiği korku, sevgi, platonik aşkı, acıyı ve yalnızlığı doldurabilir? Cevabı, nevi şahsına münhasır bir eser…
R.. yıllar sonra doğum gününde beyaz güller yerine bir zarfa sığdırılmış bilinmeyen bir kadının saf duyguları ile karşı karşıya kalır.
R;
“Adam, duyguya ait hatırların varlığını hissediyor, ama onları yine de hatırlayamıyordu. Sanki bütün bu kişileri rüyada görmüş gibiydi, sık sık görmüştü onları, ama sadece bir rüya görme haliydi.”
Masumane bir aşk, bencilce davranan bir adam, beklentisi olmadan seven bir kadın, ateşin içinde gölge olup kaybolan bir adam ve geride yanan bir kadın..
Ah! R, ‘’ne kadar da kör bir adamsın, yaktığın ateşi dahi görmüyorsun. Keşke ölsen diyesim dahi geldi.
Stefan Zweig’in kusursuz kaleminden çıkan kusursuz akıcılığa sahip, kusursuz bir romantizm ağrısı.. Gözümü ayırırken kitaptan, aklım kadının nasıl unutulduğunda kaldı. R, nasıl unutabildi acaba? Kadın mektubunda sürekli “Sen beni hiç tanımadın.” dese de aslında karakterlerin yolu çoğu kez kesişmiştir. Kadın ilk olarak on üç yaşında, içinde büyük ve safi bir hayranlıkla gelip geçer adamın hayatından. Fakat adam o küçük kıza baktıysa bile esasen onu görmemiştir.
Uzun romanlarda harf harf bozulan aşklardan geriye böyle sancılı kitaplar kaldı. Bir sancı bir ömre düşer mi? Düşüyor işte. Harflerden kelimelere, kelimelerden cümlelere, cümlelerden içinize akacak bir sızı. İçinizde büyüyecek o sızı.. Keyifli okumalar.
