İlk kez bir Yekta Kopan romanı okuyorum. Ama rahatça söyleyebilirim ki devamı gelecek. Anlatımını, dilini gerçekten beğendim. Hüzünlü bir kardeş hikayesinin küçük bir kesitini anlatmış. Küçük geçmişe dönüşlerle süslemiş. Ve sonucu biraz da okuyucuya bırakmış. Sanki hikayenin sonuna son 1 boş sayfa bırakmış da, istediğiniz gibi doldurun, der gibi. Öfkenin önce insanın kendi için sonrada elinin değdiği herkes için ne kadar hastalıklı olduğunu, kanser gibi yayılabildiğini işlemiş aslında. Sayfa sayısı az ve akıcı olduğu için, merak fa uyandırdığından bir öğleden sonra da bağlanıp bitirilebilecek bir kitap. Tavsiyedir.