Ana ölümü, kendi ölümümüzün çan sesleridir...
Sayfa 22 - Can Sanat Yayınları E-kitap 1. sürüm Ocak 2014, İstanbul Mayıs 2013 tarihli 16. basım esas alınmıştır.Kitabı okudu
·
584 görüntüleme
Ana ölümü, kendi ölümümüzün çan sesleridir. Beden bu sesle titremelere uğruyor. Anamın ölümünü duyunca, ana rahminde büzülmenin mutluluğunu sürerken; beslenme borusunu önce göbeğimden, sonra ağzımdan çekip koparmışlarcasına, kendimi o bilinmezlik derinliklerine yuvarlanıyor, anamın, aylarca elleri kolları bağlı kaldığım aydınlık döl yatağından ışıklı dünyanın karanlığına düşüyor sandım. Damarlarımda dönenen kanın, canın sesi durdu. Şimdi çaresizlik içinde ellerimi, kollarımı açıp öyle kalıyorum. Analar, babalar gibi ölmüyor; ana ölümleri insana bedensel kopuşun sarsıntılarını yaşatıyor. Bedenimde sıcaklık, ağzımda tat kalmadı. Eski ağıtçıların deyimiyle, görür gözüm görmez oldu, tutar elim tutmaz oldu.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.