"Gölgem için yazıyorum" cümlesiyle girmiş hikayeye Sâdık Hidayet. Anlatmak istediği, "okur kaygım yok benim". Sanat bence budur; insanlığı yok edip kendi ve karakterleri ile dans etmek, gülmesek, ağlamak veya ölmek. İnsan eserinde ancak bu şekilde "gerçek" olabilir.
Yazarın Paris' te kiraladığı dairede, evin tüm deliklerini tıkayıp havagazı ile intihar etmesi ise onun, hikayesini bitirdiği noktadır. Varolmaya katlanmak ya da ölmek...
Hangisi insanı özgür kılardı ki?
Özgürlüğü seçti o...
Sâdık Hidayet~~
