Tolstoy: “Mutlu aileler birbirine benzerler, her mutsuz aileninse kendine özgü bir mutsuzluğu vardır,”der. Haksız da değildir hani!
Hepimiz; az ya da çok nüfuslu, fakir ya da zengin, eğitimli ya da eğitimsiz bir ailenin içinde doğar ve aslında hayatımızın en önemli yıllarını, “o” aileyle birlikte geçiririz.
Kendi ailemizi kurarak çocuk sahibi olduğumuzda da, farkında olmadan kendi çocukluğumuza dair hislerimizi güncelleyerek yaşarız. Çocuğumuzla ilişkimiz, anne-babamızla ilişkimizin -öyle olmasını istemesek bile- devamıdır.
İstisnai ebeveynler vardır elbet…
Ama istisnalar kaideyi bozmaz, bozmuyor…
Karakter özelliklerimiz, kendine güvenli bir birey olup olamayacağımız, psikolojik durumumuz, yaşama bakışımız ailemizden gördüklerimizle ya da görmediklerimizle biçimlenir. Çocukluğunda kendini güvende hissetmeyen, huzursuz bir ortamda yetişen, şiddet gören çocuklar büyüdüklerinde ruhsal anlamda örselenmiş kişiler olarak atılırlar hayata. Eğer yaşadıkları travmaları atlatmayı başaramazlarsa, çocuklarına da geçmişte maruz kaldıklarının benzerlerini yaşatırlar ve sağlıksız aile yapısı kuşaktan kuşağa aktarılır.
İşte Şeniz Baş, #kahramanvecellat kitabında tam da böylesi bir panoramadan anlatıyor Gülce’nin hikayesini…
Üç kardeşin en büyüğü olarak alkolik bir baba ve otoriter bir annenin soğuk iklim kuşağında yaşından önce büyüyor.
Yetişkin Gülce’nin ağzından ve çocuk Gülce’nin gözünden bir aile tarihi okuyoruz aslında.
Anlatımı akıcı, kurgusu hayatın içinden olan bu güzel roman, bir nevi #memleketimdeninsanmanzaraları
Kahraman ve Cellat 
Şeniz Baş
·
72 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.