"Şiir, ritim ve uyağı kullanarak müzikle bağlantı kurar." Bu, Baudelaire'in şiir anlayışıdır. Lakin Paris Sıkıntısı'nda, imgenin dizedeki formsallığını aşıp, daha ince, bağlamın daha nükteli verilebileceği düzlem arayışına girmiştir. Daha bir ayrıntı ve daha bir alaycılık, bu özgür düzlemden gelmektedir.