Babamı Öldürdüğüm Gün, edebiyatla psikolojinin arasından suyun bile sızmadığını belgeleyen metinlerden biri benim gözümde! Hatta öyle kuvvetli iddiası var ki yazarın, bunu çok iyi anlatmış. Üstelik tek metinle de değil, iki metinle birden. Anlatıcımızın içinde bulunduğu evren ve kendi yarattığı evren! Yarattığı evrene bakacak olursak iyi ki yazdı diyorum. Yazdığı zaman kendini ferahlamış hisseden bir okur olarak, anlatıcımızın babasına olan sevgisizliği, öfkesi, hatta öldürmesi bile bana normal görünmeye başladı. Analistim dediği psikiyatristin yönlendirmesiyle ayakta durmaya gayret eden anlatıcımız, içindeki Oidipus kompleksinden hiçbir zaman ayrılamadı. Yahut ayrılmak istemedi. Çünkü bu durumdan beslenen karamsar, melankolik haz manyağı birinin öyküsü bu. Lütfen psikolojiye meraklı olanlar okusun. Genel bir tavsiyede bulunur muyum bilmiyorum ama ben çok sevdim. Çünkü ben de melankolik haz manyağı biriyim, itirafım olsun bu da! Neyse konumuz Babamı Öldürdüğüm Gün! Babasını öldürüyor ama onu öldürmek için o kadar çok sebebi var ki? Biz bu sebepleri metni okudukça çözüyoruz. Başlarda bir insan neden babasını öldürür diye sorgulanacak elbet, derinlere indikçe bir yapboz gibi parçalar yerine oturduğunda buz dağının görünmeyen kısmı bize merhaba diyor. Brezilyalı yazarın ilk metni olmasına rağmen çok sağlam bir kalemi var. Okuduğuma ve tanıştığıma memnun oldum.

Babamı Öldürdüğüm GünMario Sabino · Africano Kitap Yayınları · 202048 okunma

·

162 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Esengül Ersoy