Duygusal yoğunluklu bir gündü. ‘Sonsuz’luğun müziği vardı kulağımda. Rotasız, hedefsiz bir yolda yürüyordum. İnsiyakî bir molada aramıştım onu, zaten bulduğumu farketmeksizin. Çıplak gibi üşüyordu içimin kutupları bile. Elimi uzattım ona. O mu aldı beni, yoksa ben mi ona eriştim? Derken ruhumu zorunlu bir aylaklık içinde duyumsadım. Neden? Aklımın karları eriyordu durmamacasına yürek denizime ırmaklar halinde. Yürek dediğin de çoğu kof bir boşluktan ötesi değildi. Sorular vardı, cevabları ender-i nadirattan sezilen, dikkat bilinen değil, sezilen diyorum. Neyi, kimi bilebilir insan? Kendini. Sanmıyorum. Neyi bulabilir insan peki? Belki biraz kendinden başka. Şair okumak, şiirleştiriyor insanı bir dereceye kadar. Daha fazlası yok insanın boktan hamurunda. Oysa insan için, iyiye veya kötüye yönlendirebileceği akla malik, bir hayvan diyebilirim yalnızca. Peki hangisine?

İsa'nın GüncesiMelih Cevdet Anday · Everest Yayınları · 2013267 okunma

·1 alıntı·

181 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.