Namık Kemal ️
Oturmuş ben ne okudum şimdi diye düşünüyorum. Okudum mu yaşadım mı, ağladım mı, mutlu muyum, tüm hislerim birbirine karıştı. Bazen okuyorum bir yerlerde, bu gece de buna yakalım diye. İşte öyle bir kitap. Sabah bu kitabı seçme nedenim sadece Namık Kemal'in okumadığım bir kitabı olmasıydı. Nereden bilebilirdim ki... Mahvettin beni Gülnihal. Çok şeyler yazılır senin için. Ama benim elimle değil. İsmet hanım ile Muhtar beyin durumu anlatılıyor güya. Ama asıl sevdalı Gülnihal. Onun duruşu sevdası okuttu bu kitabı bana. Yoksa ne İsmet ne Muhtardan bir şey çıkmazdı. Okudukça ciğerlerim dağlandı. Ama sonunda öyle bir ölüşü vardı ki Gülnihal'in, içimi soğuttu. Ölmek ya ölmek. Ne kadar zor bir iş. Ama sevene ne kolay... Sevene derman. Ölürken kavuşmak gibisi var mı dedirtti... Biliyorum. Var böyle insanlar. Dünya böyle sevgilerin yüzü suyu hürmetine dönüyor...
Son sözleri beni mest etti kendime getirdi:
"İnsan, dünyada bir kere yaşar. Benim yaradılışımda olan bir kadın da, ömründe bir kere sever..."
Böyle sevmeyenlerin yaşıyorum dediği bir dünyada yaşayıp gidiyoruz işte.
Kitap boyunca bu şarkıyı dinledim. İsmet'in haline çok üzüldüm belki. Muhtarın sevdiğine zulmüne. İnsanın halini duyuramaması kötü. Haksızlığa ihanete uğraması kötü.
GülnihalNamık Kemal · İlya Yayınları · 20041,843 okunma
·
233 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.
