190 syf.
9/10 puan verdi
Shakespeare eserlerinin büyüsü yarattığı karakterlerin evrenselliği sanırım. Okurken hissettirdiği şey bu çünkü, sanki tanıdığım insanları okuyorum. Özellikle bu kitapta değindiği konu başlı başına insanoğlunun temsili olan nankörlük. Her ne kadar 
Victor Hugo “Nankörlük denilen canavarın iki başı vardır; biri Goneril diğeri Regan.” demiş olsa da, bence nankörlük tamamiyle insanı anlatan bir kelimedir. Bunun en büyük kanıtını zaten oyunun başında görüyoruz. Bu kanıtı bize sunan ne Goneril’dir ne de Regan. Bu kişi Kral’ın ta kendisidir. Sevgisini de saygısını da süslü sözcüklere gerek duymadan, sadık bir şekilde evlatlık görevini yerine getirerek gösteren kızını kovması bunaklığından değil, bir yanlışla tüm doğruları silen nankörlüğündendir. Zaten kitabın geri kalan kısmında Kral’ın bu yanlış kararının sonuçlarını görüyoruz. Ben bu oyundan nankörlük ana fikrini kulağıma küpe yapmış olabilirim ama bu demek değil ki sadece bu mesajı alıyoruz. Kötülük kadar iyiliği, nankörlük kadar sadakati de gösteriyor 
William Shakespeare . Nasıl bakarsan öyle görürsün demişler, ben biraz umutsuz baktım.
··
2.927 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.