Son zamanlarda izlediğim bir dizide "birbirlerine karşı kötü olan iki insan hala iki iyi insan mıdır" gibi bir replik geçiyordu. Tam böyle olmayabilir. Roman bana bunu hatırlattı. Sözün özü birbirlerine bu kadar acı çektiren, öfkelendiren, nefret duyan iki insan gerçekten birbirini seviyor mudur? Aşkın içinde gerçekten bu kadar acı var mıdır? Fikrimce Yelda ve Selim'in yaşadığı aşktan çok hastalıklı bir duygu. Belki de geçmiş travmalarını, anne babayla olan sorunlarını tetikledikleri için bunca şeye rağmen birbirlerinden kopamıyorlar. Ahmet Altan'ın karakterlerin bu hastalıklı duygularını anlatış biçimini, kurduğu cümleleri çok sevdim. Bazı hissettiğim duyguları çok başka cümlelerle okudum onun kaleminden. Bu açıdan kitap beni etkiledi. Ancak kuru bir aşk hikayesi olarak kalmasın bu roman işin içine biraz güneydoğu , terör, efendim Kürt meselesi de sıkıştıralım tadında bir hikaye koymuş araya. Kadın cinayetleri gibi hassas bir konuyu işlerken Yelda gibi itici bir karakterin araştırma yapan uzman olarak burada bulunması olmamış. Buralar tam bir fiyaskoydu kısacası ve gram kalbime dokunamadı. Çok uzun oldu yazdıklarım. Keyifli okumalar dilerim.

En Uzun GeceAhmet Altan · Everest Yayınları · 20173,597 okunma

·

903 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.