Söz konusu ‘Özdemir Asaf’ olunca, yinelenen incelemelere, beğenilere, takdirlere girmek yerine, ismine yahut şiirlerine her rastladığım da, aklıma gelen şu anektodu paylaşmak isterim.
.
"Bir gazeteye, edebiyat sayfasına arkadaşlarımızla beraber yazıyorduk. 5-10 günde bir de gidip, şiirlerimizin küçük paralarını alıyorduk. Tatlı oluyordu. Bir gün muhasebeye gittiğim zaman, 'Müdürü göreceksin.' dediler. Müdüre gittim. 3-4 tane şiirim çıkmış. Biri bir satır, biri iki, biri üç satır falan. 'Efendim, beni istemişsiniz.' dedim. 'Bak oğlum, arkadaşların koca koca şiirler yazıyor. Sen de en iyi, en yüksek parayı alanlardan birisin. Sen de biraz çok yaz da, aldığın parayı hak et.' dedi. Gençtim, biraz alındım. 'Öyleyse, bu şiirlerin bedeli gazeteye armağan olsun.' dedim. Kapıdan çıkıyordum, 'Evladım üzülme.' dedi. Bu sefer adam üzülmüştü. Parayı aldım, verdiler ama ondan sonra o gazeteye şiir yazmadım.."
Özdemir Asaf
·
1.074 görüntüleme
Özdemir Asaf hem hastalık ile uğraşırken hem de şiirlerini yazmaya devam etmiştir. Asaf'ın hastane odasında, röntgen kağıdına yazdığı son şiiri ise şu şekildedir:
"Hastanede veya hapishanede hayatını yazma.
Sonunu bir merak eden çıkabilir. Hastanede her gece insan
Birkaç yaşam yitirebilir ya da yaşayabilir.
Hapishanede ise her sabah."
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.