Kuramsal olarak, her tür kült eylemini, dolayısıyla da bütün tarihsel başarıları tek başına kral gerçekleştirir, çünkü gerekli büyülü güce yalnızca o sahiptir; Roma Dönemine kadar tüm Mısır tapınaklarının iç mekanlarında kral tek başına tanrıya hizmet ederken gösterilmiştir. Bir tek Şenlik ve savaş tasvirlerinde "yardımcıları," yani rahipler, memurlar ve askerler de vardır. Ancak uygulamada bütün olayları bizzat "yönetmesi" mümkün olmadığı için kral yetkisinin bir kısmını etrafındakilere, kendisine yakın kişilere devretmiştir. Bu şekilde oluşan memurluk sistemi en eski anıtlarda bile tasvir edilmiş ve en başından beri iki ana gruba ayrılmıştır: birincisi kralın kişisel olarak ve makamı bakımından fiziksel ve kültsel gözetilmesinden sorumlu memurlar; ikincisi kralın "sözcüleri" olarak onunla dış dünya arasında aracılık eden ya da kralın emirlerini ülkede doğrudan doğruya uygulayan memurlar. Duruma göre farklı zamanlarda verilen bu emirler sonucunda yönetimsel makamlar oluşması görece zaman almıştır; bu nedenle de başlangıçta makamın kendisi, krala yakınlığıyla belirlenen makam sahibinden daha önemsizdir. Tüm hanedanlarda
önemli görev ve makamlar büyük bir olasılıkla yalnızca prenslere ve onların çocuklarına veriliyordu, çünkü ancak yakın akrabaların tanrısal güçle dolu kralın yakınında olmaya dayanabilecekleri düşünülüyordu. "Soylular" olarak ülkenin çeşitli bölgelerini onlar yönetiyordu, zamanla bu bölgeler eyaletlere dönüştü.
Sayfa 13 - pdf
92 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.