Bana şiir yazmanın bu ülkede geçersiz bir şey olduğunu söylediler, kim bilir kaç kez, daha küçücük bir kızken, üstünde Japon resimleri olan defterimi bulduklarında bile söylediler. Ne olduğunu anlamadıkları, arka arkaya dizilmiş sözcükleri şiir sandılar çünkü. Annem o defteri aldığı ve sakladığı için yazdıklarımı hatırlamıyorum -kırmızı/deniz/çıngırak/sis/misafir kız/kurabiye çocuk/balıklı havuz- o geceyi, yatağımın altında defterin bulunduğu günün gecesini, duyduğum acıyı ve ölme isteğini iyi hatırlıyorum ama. Öylece yattım, tavana bakarak, artık hayal kurmadım, bir şey düşünmedim ve bir daha o yataktan hiç kalkamayacağıma inandım. Arka arkaya dizilmiş sözcükler, hayal kahramanları, kendi kendime kurduğum dünyalar... Hepsi yasaklanmıştı.
Sayfa 11 - AFA YayınlarıKitabı okudu
·
25 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.