ilk satırlardan itibaren açlığı mideme kazıyan, açlık kokan nefese Knut un ensesinde tanık olan bir okur oldum. açlık her saniye mide deliyorken bu kadar savaşçı olabilir miyim i sorguladım, yalaka kişiliklerden gurursuz serzenişlerden sıyrılıp her lokmayı reddettiğinde ve bir avuç bozukluğu reddettiğinde... Hamsun bizi kendi içine çekiyor nefes alamıyoruz, aldığımız nefes kokuyor bu kadar cüretkar olma diyoruz ama o başı dik kalemini kemiyor, başını devirip sövüyor kaldırmadığımız her sol yumruk için irkilmediğimiz her hayal için. Knut çok iyi bir yazar olacaktı elbette, kimse aksini iddia edemezdi bu dikenli yolda.