Sevgili Dost,
"Ait olmadığınız pencere kenarlarına saksı saksı çiçek koymaktan yorulmadınız mı" demişti birisi.
İnsan nereye aittir cancağızım?
Sevildiği yere mi, sevdiği yere mi?
Özlediği yere mi yoksa özlendiği yere mi?
"Kalp nerede ise sen orada mutebersin" buyurmuş Ali Haydar Efendi.
Yani biz en çok ait olmadığımız yerlerdeyiz öyle mi?
Demek ki kalbimiz bundan böylesine yorgun.
Bundan sebeb Ashab-ı Kehf'in uykusuna talibiz.
Bundan sebeb kalbimizi asıl sahibine teslim edemiyor, ait olduğu yere bırakamıyoruz.
Hüzünlüyüz cancağızım çoğu zaman.
Bizi kapısından içeri almayanların sokağında mesken tutmuşuz hüznümüz ondan.
Gel, kalbimizin nazenin çiçeklerini hoyrat ellere teslim etmeyelim.
Ait olduğumuz yerde olsun kalbimiz, ve orada açsın kalbimizin çiçekleri.
Kırıldığını duydum.
Ellerinde çiçekler olduğunu görmemiş insanlar, kalbinde çiçekler bittiğini,çiçekli şiirler söylediğini sonra.
Sevgili Dost,
Görmüyorlar diye vazmıgeçeceğiz bundan, çiçekler hiç vazgeçiyor mu bir bak.
Kendisine bakmak için insanların durmadığı bir çiçek gibi hissediyoruz bazen kendimizi bu doğru, lakin bu etrafı güzelleştirmeye engel mi?
Engel mi çirkinliği örtmeye?
Güneş, su, hava, toprak ve merhametin sahibi O olduktan sonra insanlardan sebeb çiçek gibi güzel olmaktan, güzellik yapmaktan vazgeçilir mi?
Haydi gel, Sarı Derviş'in hikayesine kulak verelim seninle, meczup bir şeyler söyler, belki kalbimize merhem sürer en hüzünlü yerine;
"Heyhât dedi meczup
'ölsen haberi olmayacak birine nasıl oluyorda kırılıyorsun'... "
✒
·
116 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.