Kitap insanı tokatlayarak başlıyor benim gözümde. Etrafımızda gelişen ve görmezden gelip yaşamaya devam ettiğimiz tonla yanlışlıklar içinde sürdürüyoruz hayatımızı. Ne yapabilirim ki, neyi değiştirebileceğim sanki düşüncesi hep ön planda ve düşünmezsek vicdan azabıda çekmeyiz tavrıyla bence olan biteni es geçiyoruz sürekli. Çözüm nedir, konu neye bağlanabilir muamma benim açımdan ama yoksaymak sanırım çözüm sürecinin en alt basamağında takılmak demek.
Kitabı çok sevdim ve okumak çok iyi geldi, eksik ya da yanlış yaptığımı düşünmeyi sevmediğimden okuduklarım beni mecburi düşünmeye itti ki ne kadar kaçsam da düşünüp, çok olmasa da güç yettiğince bir şeyleri düzeltmeye çalışmak, en azından kendi küçük dünyamızdan başlamak biraz aklıma düştü yine. Üç beş güne dünya telaşına kapılır, rutine bağlar, bu düşünceleri unutur muyuz? Olası insani zayıflıklar. Dilerim eleştiri olarak gördüğüm ve kendimde de bulduğum yanlış bölümlerin hayatıma katkısı olur deyip gelecekte dönüp şu yazımı okuduğumda yine okuduklarımı anımsayıp hayatımı sorgulamayı umarak sonlandırayım düşüncelerimi.
