Emirdağ Lahikası 1
*Eserde yer yer beni en çok hüzünlendiren şey Üstad’a yapılan zulüm yetmezmiş gibi en çok ihtiyacı olduğu ihtiyarlık,hastalık zamanlarında tecrite maruz bırakılması. Bu durum kendisini derinden üzmüş zaten. Bizzat kendi cümleleriyle tüm bunları ifade etmesi okurken ziyadesiyle duygulandırdı… Lakin Üstad yine de her şeye rağmen kendisine eza ve cefa çektirenlere hakkını helal ettiğini bir çok kez dile getiriyor. Zira dünyadaki tek derdi başkalarının imanını selamete kavuşturmak olan bi dava adamı kendisi ..
Tüm okuduklarım
Tarihçe-i Hayat (Büyük Boy-Ciltli) Eserinde yer alan şu paragrafı bana hatırlattı ..
"Bütün ömrüm harp meydanlarında, esaret zindanlarında memleket mahkemelerinde, memleket hapishanelerinde geçti. Çekmediğim cefa, görmediğim eza kalmadı. Divan-ı harplerde bir câni gibi muamele gördüm; bir serseri gibi memleket memleket sürgüne yollandım. Memleket zindanlarında aylarca ihtilâttan men edildim. Defalarca zehirlendim. Türlü türlü hakaretlere mâruz kaldım. Zaman oldu ki, hayattan bin defa ziyade ölümü tercih ettim. Eğer dinim intihardan beni men etmeseydi, belki bugün Said topraklar altında çürümüş gitmişti."
Emirdağ LahikasıBediüzzaman Said Nursî · Söz Neşriyat · 20051,655 okunma
·
496 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.
