Beraber yürüdük biz bu yollarda... Keşke yurumeseydik... Yılmaz Özdil in çok kitabını okudum kalemi zaten güzeldi. Ama şu var ki yazdığı herşeyi biliyoruz. Hep beraber yaşadık. Yani anlayana sivrisinek saz. Anlamayana sazı soksan az... Balık hafızalı yız bugün görür yarın unuturuz. Akşam yediği yemeği bile hatırlamayan bir toplum olmuşuz. Bir tablo hayal edin. Sanat eseri. Miras. Size ait. Tuvali, Türkiye coğrafyası. Boyası, şehit kanı, alın teri. Her sabah uyaniyorsunuz. Gururla seyrediyorsunuz. Ama birileri her sabah sizden önce uyanıp o tablonun başına geçiyor ve orasına burasına minik minik fırça darbeleri atıyor. Aradan yıllar geçiyor. Tablo o tablo olmaktan çıkımış. Komple değişmiş. Dedim ya kaniksamissiniz. Bakıyorsunuz bakıyorsunuz... Tablo hala aynı tablo zannediyorsunuz. Peki ne yapabilir? Fark nasıl fark edilir? Orjinalin aslında ne kadar değiştiğini... Ne hale getirildiğini... İlk bakışta nasıl anlaşılabilir? Tek çare var. Kıyas. Tablonun ilk haliyle ... Son halini yan yana koymalı.

Beraber Yürüdük Biz Bu YıllardaYılmaz Özdil · Doğan Kitap · 20132,305 okunma

·

122 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.