Gündelik haliyle yaşamınızı sürdürdüğünüz günlerden birinde, bir başkasının size sizinle ilgili sizde görmüş olduğu bir görüntüyü dile getirdiğini düşünün. Bunu ne kadar düşünürsünüz? Bunun üzerinizde yarattığı etkinin boyutu ne büyüklükte olabilir? Sırf bu yüzden delirebilir misiniz mesela? Kim olduğunuzu, varlığınızın temelini oluşturan şeyleri kafanızda tasarlamaya gayret eder misiniz?
Hayatı bir kabullenişle yaşıyoruz aslında. Her şeyi olması gerektiği gibi görüp belirlenmiş seçeneklerin içinden seçtiklerimizle hayatımızın "kendi" seçtiklerimiz dahilinde ilerlediğine inanıyoruz. Bir farkındalık anı oluşuncaya dek yaşadığımız verili hayatın istediğimiz o hayat olup olmadığını düşünmek aklımıza gelmiyor. Bazen bu düşünce yolunu açmak için bir an gerekir. O an çok önemli bir an olmayabilir - ancak kimin için? Eğer herhangi bir anın etkisi dahilinde hayatımızı, kim olduğumuzu hatta tüm varoluş meselemizi düşünmeye başlıyorsak bu an ne kadar gündelik, ne kadar sıradan olabilir ki? Kabullendiğimiz şeyin hayatın kendisi mi yoksa varolmuş olan kendimiz mi olduğunun ayrımına nasıl varabiliriz ve en önemlisi tüm bu düşünce selinin sonunda illaki delirmemiz mi gerekir?
"Ben kimim?" diye düşünmeye başladığında insan ulaştığı sonuçlarla ne yapabilir? Bunları hayatın bir değişkeni olarak elde tutabilir veya bir uyanış biçimi olarak ele alabilir, bir değişim bir farkındalık biçimi anlamında kullanabilir. Oysa delirmek? Delirmenin bu anlamda en gerçek tarafı nedir? Neden deli olur insan, kim nasıl karar verir deliliğe?
Deliyim çünkü istediğiniz gibi değilim! Olması gerektiği gibi değilim çünkü, işte bu yüzden de bir deliyim ben!
"Tımarhaneye girmeyi göze aldım ama bu da yetmedi bize. Yaşamımızı da tehlikeye atmalıydık, sonunda iyileşip sağlığın yolunu (biri, hiçbiri, binlercesi) bulabilmem için."
Biri Hiçbiri Binlercesi 
Luigi Pirandello
·
114 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.