Sevilen, siyahi bir aileyi merkez alarak ırkçılık, kadın ve anne olmak gibi gölgesi kendinden ağır meseleleri işleyen, Morrison’a Pulitzer ödülünü kazandıran kitap. Bazı yazarlar var, zaaflıyız. Torpille kalbimizde memuriyet veriyoruz kendilerine. Bir kitabını sevemeyince laf edesiniz gelmiyor. Toni Morrison’a sevgiler şelale, saygılar Maveraünnehir. İşin aslı, bu da zaten kötü bir kitap diyemem haşa. Ama ben anlaşamadım diyebilirim. Nedenine gelirsem.. Anneannem -rahmetli, kızııım diye seslenirdi. 7 kızı vardı kendisinin. Virgül boşluğu kadar süre sonra bir isim belirtti belirtti. Yoksa seyreyle hengameyi: hangimize diyordun anne? Hangi kızın?.. Bu kitapta karakterler arasındaki geçişleri düşünürken aklıma gelen şey bu. Bir hengame. Eni sonu 124 numaralı evde geçiyor hikaye. Bu kadar karmaşık olan ne olabilir diye soran olabilir. Hayaletler, eskiden orada olanlar, çekip gitmişler, çekip gelenler..Hepsi Morrison’un zihnindeki çağlayanın içinde batıp çıkıyor. Elinizi uzatıp tutayım, yukarı çekeyim diyorsunuz, Sethe’ye uzattığınız el Denver’i tutmuş çekiyor. Hasılı, yazarın kızım diye seslendiği kişiyi çözememek çok yorucuydu. Bir de zaman kavramı tabi. Zaman da tıpkı yukarıdaki çağlayan gibi. Bellek hatırlamak, saklamak gibi tüm görevleri aynı anda üstleniyor romanda. Zamanda gitgellerle aktarılan hikayeler birbirinin ardı sıra yürümüyor. Öne geçmek için birbirine çelme takıp duruyorlar. Zaman ve kişiler arasındaki geçişleri öyle ehvan çizmiş ki Morrison, yakalayamadım. Bu kitabı okuyup, çok akıcıydı yorumu yapan kesin vardır:) Ben de isterdim Tekirdağ Goldmisali yağ gibi aksın..Akmadı. Mevsim yaz, aylardan Ağustos. Şöyle tatlı bir rüzgar yakalayayım, efil efil essin istedim. Esmedi. Biraz neşe olsun, o yoksa küçük kardeşi geldin istedim. Gelmedi. Bir kitap hem ödüllü olduğu, hem onu Toni teyze yazdığı, hem de adı “SEVİLEN” olduğu halde, sevilmeyince sevilmiyormuş deyip kabullendim durumu. Toni teyzeden tüm bookstagram dünyasının mutlu yalanı “bu kitap için doğru zaman değildi” ye sığınırım. Allah affetsin.