Cleila’nın gözünden okudum kitabı. Böylece ilk Cesare Pavese kitabını da okumuş oldum. Tam olarak adını koyamadığım bir tutukluluk hali vardı sanki kitapta; tam olarak kendimi vermemi engelleyen bir pürüz. Tam olarak Cleila olamadım, sanki Pavese’den de izler taşıyordu; son derece normal değil miydi zaten yazarın kendinden bir şeyler katması? Ama bir bütünlük halinde değildi. Ruhsal çözümlemesini yapmak, ne istediğini bilebilmek için çok uğraştım Cleila’nın. Arada kalmıştı. Çocukken gittiği Torino ile bir işe sahip olarak döndüğü Torino arasında gidip geliyordu; tanınmak istemiyordu, insanlarla samimi olmak, arkadaşlık kurmak istemiyordu. İlgisini çeken intihar teşebbüsünde bulunmuş bir Rosetta vardı; anlamaya çalıştığı neden yaptığını. Yakın hissediyordu, sanırım bunda kendisinin de bu tür düşüncelere beyninde yer vermesinin de etkisi bulunuyordu. Sonra bir de Momina vardı benim kendimi yakın hissettiğim ve her şeyi anlamsız bulan ama bu anlamsızlıklara da eleştirel bakıp mizahi yaklaşabilen. Böyle kadınlar arasında yalnız kadınlar arasında gelişen bir kitaptı ve Rosetta’nın son intihar girişimiyle son bulan. Momina’nın dediği gibi bu sefer tam anlamıyla başarabilmişti, işini yarım bırakmamıştı.

Yalnız Kadınlar ArasındaCesare Pavese · Can Yayınları · 20131,589 okunma

·

47 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.