Annen yoksa kimsen yok!
Sayamadım kaç ah döküldü dallarımdan,
Çok şey görmüşüm gibi,
Ve çok şey geçmiş gibi başımdan
Ah dedim sonra,
Ah! (s.32).
Ne zaman büyük bir şairle tanışsam şiir yazmanın kolay, şair olmanın zor olduğuna bir kez daha şahit oluyorum. Zira şair olmak için çok şey görmek, çok şey yaşamak ve acıların kıskacında yoğrulmak gerekiyor. Tıpkı “
Ah'lar Ağacı”nın yazarı 
Didem Madak gibi.* Gerçekten de Didem Madak, daha on üç yaşındayken annesini kanserden kaybediyor. Henüz annesinin yasını tutamadan ona en çok ihtiyaç duyduğu bir dönemde babası, başka bir kadınla evleniyor. Annesinin ölümünden babasının yeni evliliğine acı üzerine acı, gurbet üzerine gurbet yaşıyor.
• • •
Madak, babasının yeni evliliğini bir türlü içine sindiremiyor. Sırf evden uzaklaşabilmek için liseden sonra kazandığı Hukuk Fakültesini yarıda bırakarak yanlış bir evliliğe yelken açıyor. Nitekim dört yıl boyunca yaşadığı sıkıntılı bir dönemden sonra eşinden boşanıyor. Eşinden boşandıktan sonra yarıda bıraktığı okuluna geri dönüyor. Geçimini sağlayabilmek için sayısız işte çalışıyor ve bodrum katında bir dairede yaşamaya başlıyor. O günleri bir şiirinde, “Bir gecekondunun damı gibi içine doğru ağlayarak” (s.43) yaşadığını dile getiriyor.
• • •
Öyle ki o yaşadığı acıları, sıkıntıları ve içine düştüğü yalnızlığı aşmak için bir dönem tasavvufa yöneliyor. Bu en buhranlı döneminde içine düştüğü acılar denizini aşabilmek için aynı zamanda şiir yazmaya başlıyor. “Ah’lar Ağacı”ndaki şiirlerinde de görüldüğü gibi kalbinde ve ruhunda taşıdığı acılarını kelimelere ve dizelere döküyor. Her çektiği Ah’la yasını tutamadığı annesinin yasını tutuyor, adeta onun gidişini şiirleriyle uğurluyor. Zihninin bütün fotoğraflarından çıkardığı babasına en içten sitemlerini ediyor. “Uzun siyah saçlı kız” diye bahsettiği kardeşi Işıl’a kol kanat geriyor. Çaresizliğin, kimsesizliğin, sahipsizliğin ve yalnızlığın içerisinde kıvrandığı günlerde gamdan kelimeleri olan şiirlerle sesleniyor.
• • •
“Ben acılarımın başını/Evcimen telaşlarla okşadım bayım” (s.36) diye seslenen Madak, duygularını öyle harika bir şekilde kelimelere döküyor ki sesinin tınısından çektiği özlemleri; yaşadığı öfkeleri, pişmanlıkları, umutları ve umutsuzlukları kalbinizde hissediyorsunuz. Çektiği acıların ve ıstırapların kokusunu ruhunuzda duyuyorsunuz. Yaşadığı hüznü ve sevinçleri şiirlerinde kullandığı siyah, beyaz, kırmızı, yeşil, mavi, mor ve pembe renklerin tonlarında görüyorsunuz.
• • •
Özcesi Didem Madak, “Ah’lar Ağacı”nda, annesiz ve kimsesizliğin koynunda yaşadığı acılarla yoğrularak şair olan bir kadının, yani kendisinin hikâyesini yazıyor. Hayatının en buhranlı dönemlerinde yaşadığı sıkıntılardan kelimeler sayesinde nasıl düzlüğe çıktığını ve yaşama nasıl tutunduğunu dile getiriyor. Şiirleri acılardan damıtıldığı için kimi zaman insanı yorsa da kimi zaman kullandığı mizahi üslupla sizi kendisine bağlıyor. O nedenle her okurun Didem Madak’ın şiirlerinde kendinden bir şeyler bulacağını, onun her Ah’ında kendi Ah’ının yankısını duyacağını düşünüyorum.
• • •
Bu itibarla, bütün birikmiş Ah’ları ve yaşanmışlıklarını şiire dönüştürmeyi başarmış Didem Madak’ı tanımak ve özellikle onun şiirlerinde kendi Ah’larını ve acıyan geçmişini görerek geleceğini sağlıklı bir şekilde inşa etmek isteyen okurlara, dönüp dönüp tekrar okuduğum “Ah’lar Ağacı”nı içtenlikle tavsiye ediyorum. İncelememe de aşağıdaki dizelerle son verirken…
Kardeşim, biriciğim
Bazı yaralar yararlıdır buna inan,
Bazı yaraların ortasında küçücük bir el,
Sanki geçmişine çiçek uzatır,
Bazı yaralardan sızan kanla,
Tüm geleceğin yıkanır (s.64).
Sağlıklı ve kitap dolu günler diliyorum!
…………………………………………
NOT: İncelemenin başlığını koyarken Doğan Cüceloğlu’nun şu konuşmasında (youtu.be/B4pSWiMYiwk) geçen sözünden esinlendim.
*Bknz.tr.m.wikipedia.org/wiki/Didem_Madak; web.archive.org/web/20200630135....
··
7,8bin görüntüleme
Herkes şiir yazabilir ama şair olmak için yanmak gerek. Yürek yangınını bir nebze olsun dindirmek için kelimlerden yardım istemek... Kelime, hem yara hem merhem. Şiirlerde de bu yankıyı duyuyoruz derinlerden. Başlık çok manidar olmuş. Ne zaman dinlesem Cüceloğlu'ndan "Annen yoksa kimsen yok" sözünü içimde bir şey cız ediyor. İncelmeniz ve güzel duygularınız için teşekkür ediyorum. Kaleminize sağlık. 🌹📚📚
Aynen ifade ettiğiniz gibi şair olmak için yanmak gerekiyor. İçindeki yangını kelimelere dökebilmek gerekiyor.👌 Ben de değerli yorumunuz ve katkınız için teşekkür ediyorum.🙏📚🦋
İncelemelerinizden sonra kitaplar daha anlamlı. Ve belli ki her inceleme yoğun bir araştırma ve düşünme sürecinin ürünü. Çabalarınız için çok teşekkür ederim, elinize, emeğinize sağlık.
Doğrudur hocam, etkilendiğim her kitaptan sonra yazarıyla ilgili ve var ise kitabın yazılış hikâyesiyle ilgili kısa da olsa bir araştırma yapıyorum. Böylece okuduklarımı yazarken zihnimde oluşan boşlukları tamamlamaya çalışıyorum.🙏Ben de değerli yorum ve katkınız için çok teşekkür ederim.🙏📚🦋
Diğer şairlerden onu ayrı tutmak lazım elbette. Derdi guzel soz soyleme sanatını icra etmek değil çünkü. Didem Madak acılarıyla kutsanmış bir insan... 🖤 Acısını, sustuklarını şiire dönüştürmüş, şiir için varolmamış. Kıymetli incelemeniz için teşekkürler.🙏💫 onu anlatan dizelerinden paylasmak istedim;
"Ben işte miraç gecelerinde
Bir peygamberin kanatlarında teselli aradım,
Birlikte yere inebileceğim bir dost aradım,
Uyuyan ve acılı yüzünde kardeşimin
Bir şiir aradım.
Geçen üç yıl boyunca
Yüzü dövmeli kadınların yüzünde yüzümü aradım.
Ülkem olmayan ülkemi
Kayboluşumu aradım.
Bulmak o kadar kolay olmasa gerek diye düşünmüştüm.
Bir ters bir yüz kazaklar ördüm.
Haroşa bir hayat bırakmak için.
Bırakmak o kadar kolay olmasa gerek diye düşünmüştüm.
Kimi gün öylesine yalnızdım
Derdimi annemin fotoğrafına anlattım.
Annem
Ki beyaz bir kadındır
Ölüsünü şiirle yıkadım.
Bir gölgeyi sevmek ne demektir bilmezsiniz
bayım
Öldüğü gece terliklerindeki izleri okşadım.
Çok şey öğrendim geçen üç yıl boyunca
Acının ortasında acısız olmayı..."
Ah! Diyorum Didem MADAK’ı anarken. İnceleme diğer incelemeler gibi çok güzel. Elinize, emeğinize, yüreğinize sağlık. Hepi topu üç kitap bırakmış geriye. Gizli gizli şiirler yazmış. Hele ölümün kara bulutları üstünde dolaşırken ve öleceğini bilmenin ruh haliyle yazdığı “128 dikişli şiir” ve “Ağrı”şiirleri içinizi sızlatacak. Daha önce yazdığım küçük bir notu izninizle paylaşmak istiyorum.
Her gidiş içinde bir zamansızlık barındırır aslında. Ama bazı gidişler daha çok insanın içini acıtır. Tıpkı şair Didem MADAK’ın gidişi gibi.
Oysa daha ne şiirler yazacaktı bizlere. Çilek kokan mısraları olacaktı. Salıncaklar kuracaktı kalbimize. Renk renk reçeller dizecekti balkonlara. Bazen kızıp siz aşktan ne anlarsınız bayım diyecekti. Belki bir çok ahta biriktirecekti heybesinde. Vasiyeti gibi bin ahının hakkı toprağa kaldı.
Evet, başta annesine duyduğu özlemin Ah'ına daha fazla dayanamıyor Didem Madak. Tıpkı annesi gibi genç yaşta kansere yakalanarak yaşama veda ediyor. Maalesef bazen her ne yaparsa yapsın geçmişin gölgesinden bir türlü kurtulamıyor insan. Onun için Ah'ları bir enerjiye dönüştürerek geleceğe yürümek gerekiyor diye düşünüyorum. Doğrusu bu yönüyle Didem Madak'ın hikâyesinden ve şiirlerinden çıkarılması gereken çok dersler var.👌 Değerli yorum ve yazınızla yaptığınız katkıdan dolayı çok teşekkür ederim.🙏📚🦋
Bu yorum görüntülenemiyor
İncelemeniz harika! Ben onun bu şiiriyle Spotify 'da karşılaştım. Sonra şiiri o kadar içime çektim ki, her sabah, her akşam dinler oldum. Her dinlediğimde içimden, Ah'lar Ağacı 'ndan bir yaprak düşer gibi...
Bu güzel inceleme için teşekkür ederiz:)
Gerçekten de öyle. Ben de bu şiiri dönüp dönüp tekrar okudum.👌 Değerli yorumunuz için çok teşekkür ederim.🙏📚🦋
Şiir kitabı mı biyografi mi?
Çok güzel bir inceleme olmuş, emeğinize sağlık. ✨
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.