Sevgi Soysal'ın en ağır olayları anlatırken bile yüzünüze kondurmayı başardığı o ince gülümsemeyi nasıl anlatabilirim ki... Okuduklarıma karşı, yaşananlara karşı iliklerime kadar nefretle doluyken bile cümlelerine yerleştirdiği ince alay sayesinde o gülücüğü oturtuyor dudaklarınıza... Anlattıklarıyla yer yer kanınızı donduruyor, yer yer öfkeden kaldırıp odada bir tur attırıyor size, ama o gülücük hep bir yerlerde hazırda beklemekte.
Keşke okuduklarım kurgu bir metne ait olsaydı da arka kapağı kapattığımda okuduğum her şeyi ardımda bırakabilseydim. Bunların hepsi ve daha fazlası yaşandı ve belki de bir yerlerde hala yaşanıyor. Bunu bilmek bile acı verirken bir de yaşamak?
Canım Sevgi'ler...