Uzun zaman sonra kalbimi bir kez daha sızlatan bir kitaba denk geldim. Yutkunamadım...
Reşat Nuri benim için Çalıkuşu'nda gereken yıldızı toplamıştı (kii en sevdiğim kitap Çalıkuşu'dur.) Bu kitapta da aynısını yaşadım diyebilirim. Böylelikle kalemini en sevdiğim yazarlar arasında başlarda yerini almış bulunmakta. Kitaba gelince; Böyle bir ters köşe yaşayacağımı tahmin edemezdim. Okuduğum ve iliklerime kadar hissettiğim bu acıyı uzun süre atlatacağımı sanmıyorum...
Ben zaten Türk klasikleri okumasını çok seviyorum. Kitabın dili her ne kadar bilmediğim kelimelerle dolsa da önceden okuduğum klasiklerden azçok aşinayım. Bu yüzden beni çok fazla zorlamadı diyebilirim ama bilmediğim birçok kelimeler de gün yüzüne çıktı tabiki. Bence herkesin okuması gereken bir kitap diye düşünüyorum. Tavsiyelerimin arasına eklendi :))
"Ah Zehra öğretmen ah ne vardı da bir gün daha erken gelseydin..."
Son kez gitmeden en sevdiğim yeri paylaşmak istiyorum..
"Ben zannediyordum ki, ömürlerimizin teknesini istediğimiz sahile çekmek için yalnız onun dümenini ele almak kâfidir... Anlıyorum ki, değilmiş... yollar görünmez kayalarla doluymuş... Onlara çarpmamak lâzımmış... Daha fenası gizli akıntılar varmış ki, insan onlara kapıldığı zaman yolun değiştiğini, gittikçe uzaklaştığını farkedemezmiş... Ta kendisini başka sahillere düşmüş görünceye kadar..."
