Kitap son derece güzeldi. Altını çizdiğim, yıldız koyduğum çok yer oldu. Çok fazla konu başlığı, kategori yok; olan 2-3 konu başlığı da zaten birbirine çok yakın içerikler. Yani kitap başlıyor ve bitiyor. Zaten çok uzun da değil ve okuması oldukça kolay.
Okumasının kolay olması kesinlikle basit ve sıradan anlamına gelmesin çünkü 110 sayfada çok değerli görüşler ve bilgiler edindigimi düşünüyorum. 
Sevme Sanatı Daha önce bu kitabını da doyurucu ve dolu bulmuştum. Sadece dikkatimi çeken nokta: bir nebze kadın-erkek ilişkisi ve toplumsal değerler olarak hafiften eski kaldığı noktalar farkediliyor fakat dönemi içinde değerlendirildiğinde rahatsız etmiyordu. Bu kitapta ise hemen hemen hiç demode bir fikir, bakış açısı görmedim. 1950 yılında yazılsa da hâlâ güncelliğini tamamen koruyor. Hatta bazen eski kitaplar daha vurucu ve gerçekçi oluyor. Günümüzün "politik doğruculuk" ve "çeşitliliği abartılı şekilde yüceltme" saçmalıkları eskiden olmadığı için (tabi o zaman da ayrımcılık ve eşitsizlik daha fazlaydı) için çekinmeden dürüstçe düşünceler aktarılıyor.
Kitabın ana konusu toplumun genelinde, insan hayatının, düşünce ve değer yapısının sağlam bir temele oturmadığı, arka plandaki karmaşık bilinçaltı süreçlerinin onu nasıl güdülediği gibi sorunlar... Psikanalizin kurucusu sayılan Freud'un kuramlarından bol bol örnekler mevcut. Freud'un insan-din ilişkisini nasıl ortaya koyduğu, Jung'un da bu konudaki karşıt kurgusunu açıklayıp bunları kendi yorumuyla değerlendiriyor.
Psikanalizin gücünü ve etkinliğini harika anlatıyor yazar. Her insanın, iç dünyasına ve bilinçli veya bilinçsiz düşünsel süreçlerinin aslında açık ya da örtülü bir nedeni olduğunu idrak etmesinin, bunun farkına varmasının önemini gösteriyor. Bu kavrama yeteneğinin insanın hayatını ve ideallerini iyileştireceğini de belirterek açıkça önümüze seriyor. Doğanın bir parçası olan ama "farkındalığının farkında olan", "varolduğunun bilincinde olan" ve mevcut evren ile zihnindeki düşünceleri uyumlu bir biçimde örtüştüreyemen insanın sancılar yaşayacağını, bazı kişi, nesne veya kavramları putlaştırarak onlara tüm hayatını adayacağını söylüyor.
Bu varoluş sancısına karşı dinleri ikiye ayırıyor:
1. Yetkeci (emir verici, buyurucu) dinler.
2. İnsancı dinler.
Yetkeci dinlerde emirler yağdıran, cezalandıran, sonsuz güçlü ve insanın zayıf, değersiz hissetmesine sebep olup onu suçluluk ve özgüvensizlik içinde problemli bir kişiliğe iten bir Tanrı profili var.
İnsancı dinlerde daha çok insanı yücelten, hata ve kötülüklerinin ceza ve günahla korkutulmadan onu yalnızca sevgi ve huzurla daha iyiye teşvik etmeye çalışan bir sistemden bahsediliyor ve daha çok Uzak Doğu dinleri örnek verilebilir.
Yazar dinleri teolojik olarak ya da felsefi argümanlarla eleştirmekten kaçınıyor. Uzmanlığı gereği dinin insan açısından yaşanılan deneyim kısmına odaklanıyor ve insanın psikodinamik etkileşimlerine göre değerlendiriyor. İnsancı dinlerin fonksiyon olarak insanın doğasına ve kişiliğine daha olumlu hizmet ettiğini vurguluyor, insancı dinlere daha ılımlı bakıyor.
Her sorunun temelinde sevme, huzurla kabullenme yeteneğinin eksikliğini görüyor. Bir insana saplantılı bir şekilde değil ama gerçek anlamda sevme yeteneği öğretilebilirse, bunu kısıtlayan suçluluk ve değersizlik inançları ortadan kaldırılabilirse insanın özgürleşebileceğini, aile, toplum, Tanrı, devlet gibi tapacağı tabuları kafasında yerli yerine koyabileceğini anlatıyor.
Neresinden alıp neresini anlatayım şu an kitabın inan ki bilemiyorum. Oturup sistematik bir şekilde en iyi incelemeyi nasıl ortaya koyabilirim diye bir çabaya girmeye üşendiğim için spontane şekilde, sıcağı sıcağına aklıma gelenlerden bahsettim. Genel itibariyle psikanaliz ve insanın dini deneyimindeki zihni süreçleri işleniyor. Bu tip konulara ilginiz varsa bence okuyun.
·
660 görüntüleme
Emeğinize sağlık, oldukça açıklayıcı olmuş 👌🏽 umarım ihtiyaç sahiplerine ulaşır bu inceleme…
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.