“Korku gibi dönüp dönüp geldiği tutkuların, saplantıların çarpıcılığına, kimi olay ve kişilerin kazandığı masalsı ya da olağandışı boyuta gelince, bunu yıllar yılı kalıtsal bir deliliğin her an yakasına yapışmasını beklemiş, bu deliliğin belirtileri arasında sık sık yaşamı kararmış, kendini öldürmesine ramak kalmış bir insanın yapıtında çok da aykırı görmemek, belki de gerçeğin görünmeyen yüzlerinden biri olarak değerlendirmek gerekir. Maupassant’ın öykülerinin büyük çoğunluğu okuru hep derin bir gerçeklik duygusu içinde gülümsetir ya da ürpertir, ya da hem ürpertir hem gülümsetir.” diyerek duygularıma tercüman olmuş Tahsin Yücel. Ay Işığı’nı tek bir hikaye sanıyordum. İlk sayfayı açtığımda içinde on dört öykünün olduğunu gördüm. Bunlardan biriymiş Ay Işığı. En sonki öykü ise ‘Horla’ daha önce ‘Horla ve Karanlık Öyküler’ kitabında okumuştum Horla’yı, tekrar okudum. Horla’da sanki kendi günlerini anlatıyo gibiydi Maupassant, günlük tarzında yazmış gün gün belirtmiş tarihleri en son 10 Eylül şu cümlelerle bitiyor. “Hayır… Hayır… Hiç kuşkusuz, hiç kuşkusuz… Ölmedi… O zaman… O zaman… Demek kendimi öldürmem gerekecek!“ gerçekte yaşamış olduğu duygularını anlatmış zira Maupassant’ın da intihara teşebbüs ettiğini ve daha sonra akıl hastanesinde öldüğünü biliyoruz. Seviyorum seni Maupassant.

Ay IşığıGuy de Maupassant · Can Yayınları · 2013655 okunma

·

116 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

NeSLi